ชั่วดีถี่ห่าง
นายซุนหยง มีภรรยาชื่อนางหวงอวี้เจิน มีน้องชายชื่อซุนฮว๋า ซุนฮว๋าเป็นคนซื่อตรง และเคารพรักพี่ชายยิ่งนักแต่กลับถูกพี่ชายขับไล่ออกจากบ้าน เพราะชอบเตือนสติขัดความสุขของเขาเสมอ ซุนหยงกินเหล้าเมายา คบเพื่อนลามกเสเพลหนักขึ้นเพราะไม่มีน้องชายอยู่ขวางหูขวางตาอีกต่อไป โดยเฉพาะกับเพื่อนที่แซ่หูและแซ่หลิ่ว ทั้งสามสนิทแน่นแฟ้นจนแทบจะกอดคอกันตายในวงเหล้าทีเดียว
วันหนึ่งภรรยาของซุนหยงได้พบสุนัขอ้วนใหญ่ตัวหนึ่งนอน ตายอยู่ข้างบ้าน จึงแอบเอาหมวกและเสื้อผ้ามาสวมใส่ให้มัน แล้วนำไปแขวนไว้หลังบ้านให้มองดูเหมือนคนผูกคอตาย ตกดึกนายซุนหยงเมากลับมาและเข้าทางประตูหลังบ้านเช่นเคย ความเมาบวกกับความมืดกลางดึก นายซุนหยงเห็นเป็นคนห้อยโตงเตงอยู่ตรงนั้นจริงๆ เขาตกใจแทบสร่างเมา รีบเข้าบ้านโดยไม่กล้าหันกลับมามองอีกเลย
"เกิดเหตุใหญ่แล้ว มีคนมาผูกคอตายใต้ชายคาบ้านเรา เราไม่พ้นผิดแน่ๆ จะทำยังไงดี"
"รีบไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนๆ โดยเร็วเถิด" ภรรยาแสร้งทำเป็นตกใจ
ซุนหยงตรงไปบ้านนายหูเพื่อนรักก่อน ขอให้เพื่อนไปช่วยกันเอาศพไปทิ้งเสียให้พ้น นายหูรีบว่า "ลื้อย่าหาคุกหาตะรางมาให้อั๊วเลย ลูกเมียอั๊วหลายคน" ไม่ว่านายซุนจะอ้อนวอนอย่างไร นายหูก็ปฏิเสธว่าไม่เอาด้วย ไม่เหมือนกับเมื่อเวลาชวนกันไปกินเหล้าเที่ยวเตร่เลย ซุนหยงรู้สึกขัดใจมาก แต่ก็ยังคิดว่ามีนายหลิ่วเพื่อนรักอีกคนหนึ่ง เขาจึงรีบเดินบ้างวิ่งบ้างไปหานายหลิ่ว
นายหลิ่วเพื่อนรักทำเป็นนิ่งคิด แล้วตอบว่า "ไม่เป็นไรอั๊วจะหาทางแก้ไขให้ ว่าแต่ตอนนี้ลื้อมีเงินเท่าไรจะเอามาให้อั๊วติดตัวไว้ใช้จ่ายเมื่อจำเป็นสักสี่ห้าตำลึงสิ"
"เรื่องเงินไว้พูดกันทีหลังเถอะ ลื้อต้องรีบไปช่วยอั๊วจัดการกับไอ้ศพนั่นก่อน" ซุนหยงเร่งเร้าอ้อนวอน
"นี่งานใหญ่นะโว้ย เงินแค่สี่ห้าตำลึงจ้างคนอื่นที่ไหนก็ไม่มีใครอยากเสี่ยงด้วยหรอก" ว่าแล้วนายหลิ่วก็ปิดประตู ปล่อยให้นายซุนหยงยืนกัดฟันอยู่หน้าบ้านคนเดียว ซุนหยงไม่แน่ใจที่จะไปหาเพื่อนคนอื่นๆ อีกแล้ว เพราะแม้แต่เพื่อนรักกันขนาดนี้ยังทิ้งกันไปได้
ขณะยืนเคว้งคว้างอยู่นั้น เขานึกถึงสุภาษิตบทหนึ่งขึ้นมาได้ว่า "เพื่อนกินสิ้นสูญเมื่อภัยมา พี่น้อง ดังแขนขาอยู่ช่วย..." ใช่แล้ว "พี่น้องดังแขนขาอยู่ช่วย" ซุนหยงรีบวิ่งไปที่บ้านของน้องชายทันที เขาผลักประตูสับปะรังเคของน้องชายเข้าไปเองโดยไม่อยากเรียกให้เสียเวลาซุนฮว๋ารับฟังเรื่องเดือดร้อนของพี่ชายด้วยหัวใจเต้นแรง เขารีบสวมเสื้อผ้าออกเดินนำหน้าไปบ้านพี่ชายทันที ซุนฮว๋าตรงเข้าอุ้มศพตรงกลางลำตัวให้พี่ชายตัดเชือกที่แขวงศพอยู่ พอเชือกขาดก็พาศพวิ่งไปที่ชายป่าข้างบ้านโดยเร็ว ทั้งสองช่วยกันขุดหลุมแล้วฝังศพนั้นเรียบร้อยก่อนฟ้าสาง พอฟ้าสาง นายหูและนายหลิ่วเพื่อนกินก็พากันมาที่บ้านซุนหยง ทั้งสองต่างพากันออกปากขอยืมเงินจากซุนหยงคนละห้าตำลึง ซึ่งเป็นจำนวนเงินมากโขทีเดียว ซุนหยงเจ็บแค้นเพื่อนทั้งสองมาก จนลืมนึกว่าตนมีคดีติดตัวและเพื่อนทั้งสองได้ล่วงรู้แล้ว เขาไล่ส่งและประกาศตัดขาดความเป็นเพื่อนทันที
นายหูและนายหลิ่วคิดว่าจะฉวยโอกาสรีดเงินจากซุนหยงคนละก้อน ไม่คิดว่าจะโดนอย่างนี้ ด้วยความเจ็บใจผิดหวังจึงไปแจ้งความให้นายอำเภอมาจับซุนหยงฐานฆ่าคนตายแล้วทำลายหลักฐาน เมื่อนายอำเภอมาตรวจสอบข้อเท็จจริง ภรรยาของซุนหยงจึงเล่าความจริงให้ฟังว่า เหตุที่ทำอย่างนี้เพราะนางต้องการให้สามีเลิกคบเพื่อนเสเพลและรู้น้ำใจของความเป็นพี่น้องกัน สุดท้าย นายหูและนายหลิ่วก็ถูกจับฐานแจ้งความเท็จ ซุนหยงกลับตัวเป็นคนดีและรับน้องชายกลับมาอยู่บ้าน ส่วนนางหวงอวี้เจินได้รับการยกย่องจากทางการว่าเป็นศรีภรรยา และเป็นสตรีตัวอย่างของอำเภอ
