แหว่ง

ชายหนุ่มคนหนึ่ง ทุกคนชมว่าเขาเป็นลูกกตัญญูที่แสนดี ไม่มีอบายมุข สิ่งเสพติค รับช่วงร้านค้าเครื่องมือก่อสร้างที่พ่อทิ้งไว้ให้ด้วยความขยันขันแข็ง

ที่ร้านขายดีจนแทบไม่มีเวลากินข้าว เขาเปิดร้านแต่เช้า ปิดร้านค่ำมืดทุกวัน

เขากินอาหารจานเดียวจากรถเข็นที่ขายอยู่หน้าบ้านทุกมื้อ ไม่ยอมให้แม่ต้องลำบากเตรียมให้ เพราะเขากินข้าวไม่ตรงเวลา ส่วนแม่วัยหกสิบกว่านั้น ลูกจะชื้ออาหารมากมายทั้งสดทั้งแห้งเตรียมไว้ให้ในครัวที่ชั้นสองของอาคาร แม่มีห้องนอนที่พักผ่อนสบายๆอยู่บนชั้นนี้

ลูกเองอยู่ชั้นสาม ทุกวันเขาผลีผลามวิ่งลงบันไดไปเปิดร้าน ผ่านชั้นสองร้องทักอรุณสวัสดิ์แม่เสียงดัง แม้จะไม่ได้เห็นว่า แม่จะอยู่ในห้องนอน ห้องครัว ห้องน้ำ หรือระเบียงสวนดอกไม้กระถาง

ค่ำ ปิดร้าน เขาไปเรียนกวดวิชา หาอะไรกิน กลับมาพร้อมกับถุงขนม ก๋วยเตี๋ยว ผ่านชั้นสองเขาเคาะประตูห้องนอนแม่เบาๆ บอกแม่ว่า ลูกชื้ออะไรมาฝากวางอยู่บนโต๊ะ แล้วรีบขึ้นนอน เพื่อเตรียมเปิดร้านแต่เช้าอีก

ชีวิตประจำวันเป็นอย่างนี้ แม่ลูกแทบไม่มีเวลาเห็นหน้ากัน

ค่ำวันหนึ่งขณะดึงประตูเหล็กยืดจะปิดร้าน ป้าเพื่อนบ้านมาถามว่า “ทำไมแม่ไม่ล’มานั่งเล่นสองคืนแล้ว”

ชายหนุ่มรีบวิ่งขึ้นไปชั้นสองร้องเรียก “แม่ แม่..” ไม่มีเสียงขานรับ ถุงก๋วยเตี๋ยวราดหน้าที่เขาชื้อมาฝากเมื่อสองคืนก่อน บูดเป็นฟองฟอดอยู่บนโต๊ะ แม่ไม่ได้อยู่ในห้องนอน...

เขาพบแม่นอนคาที่อยู่ในห้องน้ำ แม่คงลื่นล้มศีรษะกระแทกพื้นอย่างแรง แม่สิ้นชีวิตไปสองวันแล้ว

โธ่ คืนนี้ลูกตั้งใจจะชื้อรังนกตุ๋นอย่างดีมาให้แม่กินบำรุงให้ชื่นใจอยู่เชียว

เรื่องนี้...

ไม่มีกลอนสอนใจให้ได้คิด

มันต่างจิต ต่างใจ ใครลึกตึ้น...