วโรวาท
ไต้ฮงโจ้วซือ
พลันได้ยินเสียงมนต์กระทบโสต
เช้าวันนี้เปิดโอษฐ์จิตวนวก
ขยันขันแข็งฝากคำให้จำจด
เล่าธรรมบทไฉนใยไม่ตั้งอาสน์
ชุมนุมมหาบัณฑิตเปิดอบรม
ยอดเขาคมทางวกวนเปลืองแรงตัด
สู่ทางอริยะจงระวังหนัก
เข้าใจชัดกบิลเมืองใจอย่างท้อ
อันว่าคุณธรรมนั้น จากธรรมจึงมีจิต จากจิตจึงมีใจ จากใจจึงมีเหตุผล จากเหตุผลจึงมีปราณ จากปราณจึงมีชีวิต จากชีวิตจึงมีกาย บุตรทั้งหลายและผู้เรียน เริ่มแรกควรบ่มเลี้ยงปราณ ถ้าปราณแจ่มใสเหตุผลก็ชัดเจน เหตุผลชัดเจนใจก็ตรง เมื่อใจตรงก็มีสติ เมื่อมีสติก็พบจิต เมื่อพบจิตก็เข้าถึงธรรม พวกโง่เขลาก็รู้จักแต่การเลี้ยงกาย จึงเต็มไปด้วยความใคร่และฟุ้งซ่าน เมื่อฟุ้งซ่านใจก็มึนเมา เมื่อใจมึนเมาสติก็สับสนสติสับสนปราณก็ขาดหาย เมื่อปราณขาดหายรูปก็เหี่ยวเฉา รูปเหี่ยวเฉากายก็เสื่อม โรคภัยก็เกิดขึ้น ผู้ป่วยทั้งปีที่อยากให้กายยืดยาวจะเป็นไปได้อย่างไร
เมื่อครั้งพระพุทธจี้กงกลับมาเพื่อโปรดโลก โปรดผู้มีบุญสัมพันธ์ผู้ไม่มีบุญสัมพันธ์ก็ไม่โปรด บรรดาศิษย์ในสมาคมของเราก็ยังมีคนที่ยังไม่เข้าถึง ไม่ประกอบความดี แล้วสวดมนต์ไหว้พระจะมีประโยชน์อะไร
คนที่มาสมาคมเพื่อขอให้รักษาโรค จะมีประสิทธิผลหรือ ใจต้องแสวงหาด้วยตนเอง ให้ค้นหาหน้าตาที่แท้จริงของตนออกมา ไม่ว่าจะเป็นชายหรือเป็นหญิง คนแก่หรือเด็กเหมือนกัน ควรต้องรู้สึกเข้าถึงขณะยังอยู่ในโลกกระทำตัวเป็นบัณฑิตที่ดี ให้กล้าหาญประกอบความดี พบสิ่งเลวร้ายก็ให้ตักเตือนลดละ มีพื้นจิตที่ดีคงใจแน่วแน่ ฟ้าเบื้องนตอบสนองไม่ผิดเพี้ยนแม้แต่น้อย การตั้งสมาคมนี้เพื่อสั่งสอนโปรดใจคนให้คืนสู่ใจฟ้าเมื่อใจคนแก้ไขได้มติสวรรค์ก็แปรเปลี่ยน เรื่องทุกอย่างที่พระพุทธจี้กงสอนก็ให้ไปทำอย่างระมัดระวัง อย่าเห็นว่าไร้สาระจดไปเฉยๆ เกรงว่าต่อไปจะไม่มีผู้ชักนำ ไม่มีเส้นทางสู่ตะวันตก แม้จะเคารพนับถือก็ไม่ได้จะพบอีกก็ไม่มีโอกาส เหล่าศิษย์ต้องพร้อมเพรียงกันให้รู้สึก รู้สัจจะอย่าพลาดโอกาส วันนี้บอกพวกเราเรื่องพระพุทธจี้กง จงระมัดระวังให้ดีก็แล้วกัน
มหาธรรมอัศจรรย์เป็นเช่นนั้น
ยอดพู่กันลงทรงเปิดธรรมทวาร
บรรพจารย์ปลุกตื่นจิตกิเลสมาร
เหล่าอาจารย์โปรดผู้มีบุญสัมพันธ์
ด้วยเมตตาโอบอ้อมเปลี่ยนเหตุเคราะห์
อนุเคราะห์ถึงที่สุดด้วยสื่อญาณ
เพราะสร้างบาปปลายกัปสามธรรมกาล
อริยปราชญ์พุทธเซียนต่างเมตตา
ยอดหลักธรรมเกิดดับอย่างไร
เต๋าอะไรก่อนแบ่งแยกเป็นหยินหยาง
อยากรู้เรื่องจัการวาลดูขึ้นแรมข้าง
อาทิตย์ทางจันทรามาสมีเต็มพร่อง
