ชีวิตกับเดินเรือทะเล
อาจารย์เส่งฮ่วย
ชีวิตมนุษย์เหมือนเดินเรือทะเล หากขาดหางเสือก็ยากที่จะได้ขึ้นฝั่งหากเจอะกับหมอกก็ต้องอาศัยกระโจมไฟจึงจะไม่หลงทาง โลกกิเลสทะเลทุกข์ หลงอยู่ในหมอกฟุ้งกระจาย การเดินเรือไม่ใช่ของง่ายดังที่ว่าหลงทางในหมอก นั่นหมายถึงวัตถุกีดขวางเป็นมารร้าย ทำให้คนหลงออกนอกลู่นอกทางจมปรักในทะเลทุกข์ยากที่จะฉุดช่วยได้ มนุษย์ยามมีชีวิตอยู่ส่วนใหญ่จะไม่ลุรู้ได้เองโดยที่จิตดีงามถูกปกคลุม ในความมืดหลงก็ยังไม่คิดที่จะจุดประทีปใจแห่งวิญญาณเจดีย์ ดังนั้นโทษกรรมจึงก่อขึ้น ภายหลังการตายลูกหลานก็แสดงความกตัญญู กราบขอให้เทพพุทธช่วยเหลือทำการโปรดวิญญาณ นั้นก็สายเสียแล้วได้ผลน้อยนิด
พุทธเมตตา ถึงแม้พูดว่าให้ความสุขแก่ผู้มีชีวิตอยู่และโปรดผู้วายชนม์เมื่อศึกษาให้ถ่องแท้ก็ล้วนเพื่อการฉุดช่วยชาวโลกเป็นหลักเป็นการ ป้องกันไว้ก่อนที่ฝนจะตก ตลอดจนวัวหายล้อมคอกก็ยังไม่สายไป แท้ที่จริงก็เป็นประเภทที่ทำอะไรไม่ได้
มนุษย์มีชีวิตในโลก ประกอบกิจการงานล้วนก็อยู่ภายใต้ของดวงตาสวรรค์ ตาสวรรค์ประจักษ์แจ้งมองเห็นทุกอย่าง การเอาเปรียบชาวโลกไม่ใช่เป็นของง่าย ๆ ปิดบังฟ้าได้ยาก ดังนั้นชั่วชีวิตที่ประพฤติปฏิบัติควรตรึกตรองให้รอบคอบ ผิดไปแล้วให้แก้ไข กุศลก็จะยิ่งใหญ่
ในพุทธสูตรกล่าวว่า “ผู้ที่เห็นจิต จะไม่สงสัยไม่สับสนจะไปมาเป็นอิสระ ไม่ติดขัดกีดขวาง” ในคัมภีร์เต๋ากล่าวว่า “ใจคือเจดีย์วิญญาณ ชี้สำแดงอวัยวะทั้งห้า มีตำแหน่งอย.ู่กลางตำหนัก หากสามารถมีปราณตรงจริง ให้รักษาใจนั้น ไม่เกิดความโลภ อยู่กับคุณธรรมโอบอ้อมอารี”
คนในโลกกิเลส หากสามารถพบจิต หากกระจ่างก็เห็นตถาตาแห่งเจดีย์วิญญาณ นกนางนวลที่บินข้ามทะเลก็สามารถข้ามทะเลได้ มีอิสระสบายทะเลทุกข์ก็ข้ามได้
