ปณิธานเมตตายอมโปรดสรรพสัตว์

      การที่พุทธเจ้าตรัสรู้ยิ่งใหญ่ ก็เป็นเพราะว่าเมตตาสงสารเหล่าเวไนย์สัตว์ ทั้งนี้เพราะพุทธโพธิสัตว์มีดวงใจที่เหนือคนทั่วไป มีใจดุจแม่ที่เมตตารัก ปณิธานแต่ละคำล้วนร้องเรียกเวไนย์จะสามารถหวนคืนสู่วิสุทธิภูมิสู่หมู่บ้านวิญญาณอิสระ

         กำเนิดสี่หกวิถีของเหล่าเวไนย์ ล้วนเป็นอดีตพ่อแม่ที่เกิดมา คนที่เห็นพ่อแม่ตกทุกข์แล้วไม่อาจช่วยเหลือ สามารถบังเกิดใจมหาเมตตาฉุดช่วยเวไนย์ทั้งหลาย เป็นการเดินสายโพธิสัตว์มรรคที่ลึกซึ้งในความเวทนาสงสารเพราะฉะนั้นโพธิสัตว์ที่เห็นเวไนย์ล้วนเห็นเป็นพ่อแม่ในอดีตแล้วบังเกิดปณิธานว่า “มหาเมตตาดุจร่างเดียวกัน” ยังประโยชน์ให้แก่เหล่าเวไนย์ ตั้งปณิธานว่า หากฉุดช่วยเหล่าเวไนย์ไม่หมด ก็จะไม่สำเร็จเป็นพุทธะ อาจารย์เร่งเร้ามวลชนก็สามารถอาศัย “ใจมหาเมตตา” นี้ไม่ฝึกฝนปฏิบัติอย่างจริงจังเช่นนี้ก็นับว่าท่านกำลังเดินทางโพธิสัตว์มรรค

         คุณธรรมโบราณกล่าวว่า “อายุไม่รั้งรอช้า คนแก่แล้วไร้ประโยชน์" เวลาล่วงเลยไปแล้วไม่หวนคืนกลับ หวังว่าพวกเราควรจะรู้คุณค่าของเวลายังมัวรอจนแก่เศร้าเสียใจ ขอให้ความหวังดีนี้สามารถนำพลังแห่งธรรมปิตินี้นำไปสู่ชีวิตประจำวัน ขอให้ทุกท่านในใจมีแต่โอบอ้อมอารีตลอดเวลาที่ท่องพุทธะให้นึกถึงปณิธานของอาจารย์แล้วปฏิบัติ ผลักดันตนไปสู่ผู้อื่น ใส่ใจต่อผู้อื่น เพื่อตอบแทนบุญคุณพุทธะ และหวังว่าพลังใสเย็นอันนี้ไปสู่เหล่าเวไนย์เพื่อหล่อเลี้ยงให้สร้างวิสุทธิ์ภูมิที่สดใส ขอบคุณทุก ๆ ท่าน