อย่าคิดว่าไม่ผิด

     ครอบครัวของ  เกิ่น  เปิ่น  สู  นับตั้งแต่บรรพบุรุษลงมาหลายชั่วคน   ไม่อนุญาตให้คนในบ้านรับประทานเนื้อวัวควาย ครั้งหนึ่ง  เกิ่น  เปิ่น  สู  เกิดล้มป่วย   หมอได้ตรวจดูในตำรายาและบอกแก่เขาว่า   ต้องใช้สมองวัวมากินรักษาโรคเมื่อเพื่อนฝูงรู้ข่าวจึงมาเยี่ยมพร้อมกับนำสมองวัวมาให้   แต่เขาไม่ยอมกินกลับนำไปให้คนรับใช้กินเสีย   เขาคิดว่าทำเช่นนี้คงไม่ผิดอะไร

         คืนต่อมาเขาเคริ้มฝันไปว่า  มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์องค์หนึ่งสวมมงกุฏสีทองใส่เสื้อสีเหลืองอร่ามน่าเกรงขาม  ได้กล่าวตำหนิเขาว่า  “เจ้าเป็นคนกินเนื้อวัว  ตัวช่างเหม็นเสียจริง ๆ”   เกิ่น  เปิ่น สู   รีบตอบทันทีว่า  “ข้าพเจ้าไม่เคยกินเนื้อวัวควายเลย”   สิ่งศักดิ์สิทธิ์พระองค์นั้นจึงหยิบเอาสมุดเล่มหนึ่งออกมาดูแล้วกล่าวว่า “เจ้าไม่ได้กินเองแต่ก็ล่วงละเมิดทำผิดกฎของบรรพชนนำไปให้คนอื่นกิน   เป็นเหตุให้บั่นทอนอายุขัยของตนเองแต่เจ้าก็พอยังมีจิตเมตตาเหลืออยู่  ที่แม้จะล้มป่วยก็ไม่ยอมกิน ฉะนั้นเราจะให้โอกาสเจ้าสักครั้งหนึ่ง    หากสามารถสร้างบุญกุศลพูดให้คนร้อยครอบครัว   หยุดกินเนื้อสัตว์ได้เจ้าก็จะมีอายุยืนยาวต่อไป”  ในฝัน เกิ่น เปิ่น  สู  ก้มหน้าครุ่นคิดอยู่ในใจว่า   เขาจะทำอย่างไรให้คนตั้งมากมายเลิกกินเนื้อได้   และสำหรับตัวเขาเองหากต่อไปมีคนเอาเนื้อมาให้อยู่เรื่อย ๆ แล้วจะจัดการอย่างไรเล่า ?   

         สิ่งศักดิ์สิทธิ์สามารถล่วงรู้วาระจิตของเขา    จึงหัวเราะแล้วพูดขึ้นว่า  “ถ้าเจ้ามีความแน่วแน่มั่นคง   ก็ย่อมที่จะช่วยพวกเขาได้   อย่าว่าแต่เพียงร้อยครอบครัวเลย   ส่วนเนื้อที่มีคนให้มาหากไม่กินก็นำไปฝังเสีย  ทำเช่นนี้แล้วมีอะไรที่ต้องหวาดหวั่นอีก  เรากลัวแต่ว่าจิตใจของเจ้าจะไม่หนักแน่นพอละซิ”       ครั้นตกใจตื่นขึ้น  เกิ่น เปิ่น สู  จึงรีบลุกขึ้นไปบันทึกเรื่องราวในความฝันของเขาไว้    แล้วตั้งเป็นกฎให้คนในบ้านทุกคนปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด   พร้อมกับออกไปชักชวนให้คนเป็นจำนวนมากเลิกฆ่าสัตว์มากิน      หลังจากนั้น  เกิ่น เปิ่น  สู   ก็หายเจ็บป่วยมีสุขภาพร่างกาย   และอายุยืนออกไปอีกนาน