กำราบความเร้าร้อน

(จาก “มุมที่ไม่มีเหลี่ยม” ของ เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์)

มาตาจุโร โยจิยุ เป็นลูกชายของนักดาบซามูไรผู้มีชื่อเสียง แต่ถูกอัปเปหิจากครอบครัว เพราะเรียนวิชาดาบไม่สาเร็จ เขาจึงขึ้นไปบนภูเขาฟูตาระ ที่ซึ่งยอดนักดาบคนหนึ่งสถิตอยู่ ยอดนักดาบคนนี้คือ อาจารย์บันโซ

อาจารย์บันโซ พูดกับมาตาจุโรว่า“ ไม่มีวันที่เธอจะเรียนดาบกับฉันได้สำเร็จดอก”

มาตาจุโรกล่าวว่า“ ถ้าผมจะ พยายามอย่างที่สุดล่ะครับ จะต้องใช้เวลาสักกี่ปีจึงจะสำเร็จ”

อาจารย์บันโซตอบว่า“ ตลอดชีวิตของเธอนั่นแหละ”

มาตาจุโร “ผมไม่อาจรอนานถึงเพียงนั้นได้ ถ้าผมจะฟันฝ่าความยากลำบากทุกประการ เท่าที่ท่านจะสอนผม กระทั่งขอยอมเป็นคนรับใช้ท่านถึงที่สุด จะต้องใช้เวลาสักกี่ปีครับ” บันโซ“สิบปี”

มาตาจุโรต่อรองอีก“ ถ้าผมจะตั้งใจทำงานให้มากขึ้นล่ะ จะใช้เวลากี่ปีครับ” บันโซ“สามสิบปี”

มาตาจุโร“ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นล่ะครับอาจารย์ ตอนแรกท่านบอกสิบปี ตอนนี้บอกสามสิบปี อาจารย์ช่วยแนะนำผมทีเถิดว่า ผมจะต้องทำอย่างไร จึงจะเรียนวิชาดาบนี้ได้สำเร็จในเวลาอันสั้นที่สุด”

บันโซว่า“ เอาละถ้าเป็นอย่างนั้น เธอต้องอยู่กับฉันเจ็ดสิบปีคนเร่าร้อนอย่างเธอนี่ เรียนอะไรเร็วๆ ไม่ได้ดอก”

มาตาจุโรยอมจำนน กล่าวว่า“ เอาละครับ ผมยอมแล้ว”

นับแต่นั้นมา มาตาจุโร ถูกห้าม ไม่ไห้พูดถึงศิลปะของการใช้ดาบอีกเลย และไม่ให้จับดาบด้วย

เขามีหน้าที่หุงหาอาหารให้อาจารย์ ล้างถ้วยล้างชาม จัดที่นอนกวาดพื้น ดูแลสวน โดยไม่ปริปากถึงเรื่องการเป็นนักดาบซามูไร

ตลอดเวลาลามปีผ่านไป มาตาจุโรยังคงทำงานหนักอย่างเดิมด้วยใจระทดท้อ จนป่านนี้แล้วยังไม่มีโอกาสได้เริ่มต้นเรียนศิลปะของการเป็นนักดาบเลย อนาคตดูมืดมนเสียนี่กระไร

แล้ววันหนึ่ง อาจารย์บันโซก็ย่องมาข้างหลังมาตาจุโร แล้วฟาดเขาด้วยดาบไม้อย่างแรง

วันต่อมา เมื่อมาตาจุโรกำลังหุงข้าว อาจารย์บันโซก็กระโดดเข้ามาฟาดเขาเช่นเดิมอย่างไม่ทันรู้ตัว

นับแต่นั้นมาทั้งกลางวันกลางคืน มาตาจุโรต้องคอยระวังตัวอยู่ตลอดเวลา เตรียมป้องกันตัวเองให้พ้นจากรสดาบไม้ของอาจารย์บันโซ โดยไม่เว้นเลยสักชั่วขณะเดียว

มาตาจุโรเริ่มเรียนได้อย่างรวดเร็ว จนอาจารย์ยิ้มอยู่ในหน้า

มาตาจุโร กลายเป็นนักดาบซามูไรที่ลือลั่นไปทั่วแผ่นดินในเวลา ต่อมา