คนชั่วอายุสั้น

วิญญาณบาปจากนรก

    กราบขอบคุณสวรรค์เบื้องบน กราบขอบคุณท่านพระโพธิสัตว์ที่นำผมเข้ามาในสถานธรรม ผมชื่อว่านฟุ แซ่หวัง เป็นคนท้องถิ่นไต้หวันสมัยต้นศักราชหมิงกั๋ว (พ.ศ. 2455) บ้านผมอยู่ที่เมืองไทเป ตอนเด็ก ไม่รู้จักคิดจึงหลงเดินทางผิดกลายเป็นคนเกเรเอาแต่เที่ยวเตร่เสเพล พ่อแม่ลูกผมบีบคั้นจนเสียชีวิตทั้งคู่ ผมบาปหนามาก เมื่อสิ้นพ่อแม่แล้ว ผมก็เปิดบ่อนการพนันขึ้นที่บ้านโดยใช้กลโกงต่างๆ ต้มคนที่มาเล่น ได้เงินไม่สุจริตมาไม่น้อย ผมไม่สนใจว่าเป็นเงินอะไร ขอให้เป็นเงินที่ใช้จ่ายได้ก็พอ ตอนนั้นผมกว้างขวางมาก เพียงให้ผมต้องการเท่านั้น ไม่มีสิ่งใดที่ผมทำไม่ได้ถ้าลูกค้าที่มาที่นี่ เล่นแพ้แล้วไม่มีเงินจ่ายผมก็จะพาลูกน้องไปค้นที่บ้าน แล้วเอาป้ายบรรพบุรุษของพวกเขาโยนทิ้ง ผมว่านฟุ ไม่ใช่คนชอบพูดมาก ใครทำให้ผมไม่พอใจ ผมก็จะตีน่องเขาจนหัก แล้วให้เขาทำเป็นหมาคลานลอดใต้หว่างขา ผมจึงจะยอมปล่อยเขาไป ผมทำความชั่วไว้มากเหลือเกิน แม้แต่หมาที่ตัวเองเลี้ยง พอเจอหน้าก็ยังเห่า คล้ายกับเจ้ากรรมนายเวร อาศัยร่างหมามาทวงชีวิตซึ่งน่ากลัวมาก ผมโมโหก็เลยจับหมาฆ่าทำเป็นอาหารกินบำรุง ผมชอบทำอำนาจบาตรใหญ่ ลูกหลานผมถูกผมนำไปทางชั่วหาความเจริญไม่ได้สักคน ถ้าถามว่าผมตายยังไง ผมรู้สึกละอายใจมาก ครั้งหนึ่งระหว่างทางที่ผมกลับจากเก็บบัญชีที่บ้านคนอื่น ได้เห็นหญิงสาวลักษณะฐานะดีคนหนึ่งเดินอยู่ข้างหน้า ฉันใดก็เห็นมีของสิ่งหนึ่หล่นลงมาจากกระเป๋าของเขา ด้วยความอยากรู้จึงเดินไปเก็บขึ้นมาดู ก็พบว่าเป็นแหวนที่มีค่าวงหนึ่ง ผมกลัวว่าจะมีใครเห็นแล้วคิดว่าผมขโมย จึงเอาแหวนใส่ปากแล้วกลืนลงท้อง ตั้งใจว่าเมื่อกลับถึงบ้านค่อยกินยาถ่ายให้ถ่ายออกมา คิดไม่ถึงว่าแหวนจะติดคอจนตายอยู่ที่ตรงนั้นเอง พยานหลักฐานพยานบุคคลพร้อมน่าอายจริงๆนึกไม่ถึงว่าผมว่านฟุต้องตายไปพบยมบาลเพียงแค่อายุ 45 ปี

     โกหก! หลอกลวง! พวกท่านชาวโลกโกหกทั้งนั้น ไหนว่าตายแล้วสูญ จบสิ้นทุกอย่างไม่จริงเลย หลังจากตายแล้วนี่สิเป็นเรื่องใหญ่ การกระทำทุกอย่างครั้งเป็นมนุษย์ถูกบันทึกไว้หมด ไม่มีตกหล่นแม้แต่นิดเดียว บัญชีเกิดและตาย บัญชีบาปและบุญกระจกส่องบาปเหล่านี้ไม่มีคลาดเคลื่อน ทุกอย่างแน่นอนยิ่งว่าคอมพิวเตอร์ในเมืองมนุษย์ ดังนั้นเป็นคนอย่าได้ทำชั่วแม้แต่น้อยมิเช่นนั้นฟ้าดินจะไม่เอาไว้ ยมโลกแบ่งเป็นสิบแดน มีนรกสิบแปดชั้น ผมไปรับโทษทัณฑ์แต่ละชั้นจิตวิญญาณได้รับความเจ็บปวดทรมานอย่างแสนสาหัส ปัจจุบันผมรับโทษอยู่ที่นรกตัดไตแดนหกตามความผิดที่ได้กระทำไว้ ผมรอคอยมาหลายสิบปีแล้ว ตลอดมาไม่มีใครอุทิศบุญูกุศลมาให้เลย พวกลูกหลานผมไม่รู้ว่าทำอะไรกันอยู่ไม่มีบำเพ็ญูธรรม ใช้ไม่ได้เลย เลี้ยงเสียข้าวสุกจริง ๆ และยังทำอาชีพด้วยการฆ่าสัตว์ตัดชีวิตขายเนื้อหมู ยิ่งเป็นการเพิ่มโทษให้กับผมอีก ทำให้ผมไม่มีความสบายใจ ผมหวังจะไปเกิดเป็นคนอีกครั้งเพื่อกลับตัวใหม่ แต่ไม่เคยมีโอกาสนี้เลย ผมก็เหมือนถูกตัดสินให้รับโทษอย่างไม่มีกาหนดไร้อนาคต ผมมาพูดในวันนี้ไม่ทราบว่าจะสามารถปลุกให้ลูกหลานผมตื่นได้หรือไม่ก็เหลือความหวังเพียงเท่านี้เดี๋ยวนี้ผมพูดถึงความทุกข์ของการไร้บุญไร้กุศลแล้ว ขอให้ผู้ที่เป็นลูกหลานทั้งหลาย จงบำเพ็ญธรรมให้ดี เพื่อเป็นการปูทางกุศลให้แก่บรรพบุรุษที่อยู่ในปรโลก จึงจะเรียกว่าเป็นลูกหลานกตัญญู ถ้าลูกหลานผมมีสักคนหนึ่งที่ช่วยงานธรรมเหมือนพวกท่านผมก็คงจะสบายกว่านี้มาก ปัจจุบันลูกหลานผมก็ยังอยู่ที่ไต้หวัน ความจริงผมอยากจะบอกพวกท่านว่าลูกหลานผมอยู่ที่ไหน ชื่ออะไรจะได้ให้พวกเขารู้ถึงสภาพปัจจุบันของผม แต่พูดแล้วเกรงว่าลูกหลานผมไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เพราะผมเป็นวิญญาณบาปซึ่งไม่ใช่เป็นเรื่องที่มีเกียรตินัก พูดแล้วอาจทำให้พวกเขารู้สึกอับอายขายหน้า ท่านพระโพธิสัตว์บอกว่า ถ้าเรื่องราวของผมได้ลงหนังสือแล้ว เมื่อลูกหลานผมได้อ่านเขาก็จะรู้เองว่าควรทำอย่างไร ถ้าไม่มีใครอุทิศกุศลมาให้ผมก็คงต้องเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน วันนี้ผมมาที่นี่ไม่ใช่มาเล่านิทาน ขอให้ทุกท่านจงเชื่อและบำเพ็ญให้ดี คนเราจะอยู่เฉยๆไม่ได้ อย่ารอให้มีเคราะห์เสียก่อนแล้วค่อยบำเพ็ญหรือค่อยสร้างกุศล ซึ่งอาจจะสายเกินไป เวลาจำกัด ผมต้องตามท่านพระโพธิสัตว์กลับยมโลกแล้ว ขอบคุณ