ข้าวนั้นคืนสนอง

หลินกงเป็นเจ้าเมืองที่มีจิตใจโหดเหี้ยม ฆ่าคนเป็นว่าเล่น ทั้งยังขี้ระแวงโลเลเป็นที่สุด พระองค์มีขุนนางผู้ซื่อสัตย์คนหนึ่งชื่อจ้าวตุ้น ซึ่งมักจะทัดทานชี้ให้เห็นความผิดพลาดต่าง ๆ ของพระองค์เสมอ จนทำให้พระองค์ไม่พอใจและคิดกำจัดจ้าวตุ้นเสีย

วันหนึ่งหลินกงก็ได้วางแผนจัดงานเลี้ยงขึ้น พร้อมกับสั่งทหารให้ซุ่มอยู่ระหว่างทาง คอยดักฆ่าจ้าวตุ้นตอนขากลับ หลังจากดื่มสุราจนเมามายแล้ว จ้าวตุ้นมิรู้ว่างานเลี้ยงนี้เป็นแผนสังหารตน จึงไปงานเลี้ยงด้วยความยินดี ในระหว่างงาน หลินกงแสร้งทำเป็นโปรดปรานจ้าวตุ้น ประทานสุราให้ดื่มเป็นพิเศษจนชูจอกหมดไปถึงสามครา จ้าวตุ้นหลงกลจะดื่มต่อไป แต่ถีเอ่อหมินผู้คุ้มกันจ้าวตุ้นเข้ามาห้ามไว้ เขาพูดอย่างสุภาพว่า

"ดื่มสุราเบื้องหน้าเจ้าเมือง หากเกินกว่าสามจอกแล้วถือเป็นการไม่เคารพ"

ว่าแล้วก็พยุงจ้าวตุ้น ให้ลุกขึ้นทูลลาเจ้าเมืองกลับออกมา แท้จริงแล้ว ถีเอ่อหมิงแอบรู้แผนสังหารของหลินกง จึงคิดจะรีบพาจ้าวตุ้นหลบไปให้พ้น เมื่อหลินกงเห็นว่าแผนการณ์ไม่เป็นความลับต่อไป จึงสั่งให้ปล่อยสุนัขล่าเนื้อตามไปล่า แต่ด้วยความกล้าหาญชาญชัยของถีเอ่อหมิงผู้คุ้มกัน สุนัขดุร้ายตัวนั้นจึงถูกฆ่าตาย ในนาทีวิกฤตของจ้าวตุ้นนั้นเอง ทหารคนหนึ่งในกลุ่มนั้นก็แยกตัวออกมากลายเป็นผู้คุ้มกันจ้าวตุ้น เขาสู้รบกับทหารที่มาด้วยกันจนทหารพวกนั้นล่าถอยกลับไป ทราบภายหลังว่าเขาชื่อหลิงเจ๋อ จ้าวตุ้นก้มลงกราบผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเขาในครั้งนี้ แต่หลิงเจ๋อชายผู้นั้นกลับไม่ยอมรับการเคารพ เขาบอกแต่เพียงว่า

"ข้าพเจ้าคือคนอดอยากใต้ต้นหม่อนในครั้งนั้น"

ว่าแล้วเขาก็เดินจากไป จ้าวตุ้นคิดทบทวนอยู่นาน จึงนึกขึ้นได้ว่า วันหนึ่งเมื่อหลายปีก่อนขณะที่เขาออกไปเดินเล่นที่ชายป่า เดินมาถึงใต้ต้นหม่อนใหญ่ก็เห็นชายคนหนึ่งนอนอยู่ในสภาพใกล้จะอดตาย เสื้อผ้าขาดวิ่นไม่มีชิ้นดี เขาได้ยินเสียงครางเบา ๆ จากลำคอของชายผู้นั้น ซึ่งแสดงว่ายังมีชีวิตอยู่ จึงก้มลงไปถามอาการ ชายผู้นั้นเผยอตาฝ้าฟางขึ้นมองดูจ้าวตุ้นด้วยความดีใจพร้อมกับค่อย ๆ ยกมืออันอ่อนแรงขึ้นชี้ที่ท้องของตัวเองเพื่อจะบอกว่าในท้องของเขาไม่มีอะไรอยู่ในนั้นเลย จ้าวตุ้นจึงรีบสั่งให้บริวารรีบกลับไปบ้าน นำข้าวปลาอาหารมาให้ชายผู้นั้นดื่มกิน เมื่ออาหารมาถึงตรงหน้า ชายผู้อ่อนระโหยนั้นรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายได้ ก็รีบอัดอาหารใส่ปากอย่างไม่เงยหน้า เงยตา แต่แล้วเขาก็หยุดชะงักลง แล้วกลับห่ออาหารส่วนที่เหลือไว้อย่างดีด้วยความตั้งใจ จ้าวตุ้นรู้สึกแปลกใจจึงถามว่า

"เหตุใดจึงไม่กินเสียให้หมด"

ชายผู้นั้นตอบว่า "ข้าพเจ้าจากบ้านไปเผชิญโชค ยังต่างเมืองเสียสามปี แต่ก็ต้องผิดหวังกลับมา ที่นี่ห่างจากบ้านของข้าพเจ้าไม่ไกลนัก ไม่รู้สึกบัดนี้มารดาของข้าพเจ้าจะเป็นอย่างไรบ้าง…"

จ้าวตุ้นรู้สึกตื้นตันใจในความกตัญญูของชายผู้นั้นยิ่งนัก จึงสั่งให้คนกลับไปบ้าน จัดเตรียมอาหารที่ดียิ่งกว่าที่นำมาแล้วมาให้แก่ชายคนนั้น เพื่อให้เขานำไปให้แม่อย่างที่ตั้งใจ

เรื่องนี้เกิดขึ้นมานานแล้ว และจ้าวตุ้นก็มิได้จดจำบุญกุศลซึ่งตนได้กระทำไปในครั้งนั้นอีกเลย คิดไม่ถึงว่าคนที่เขาเคยช่วยไว้โดยมิได้หวังผลตอบแทนนั้น กลับตอบแทนด้วยการช่วยชีวิตของเขาไว้ในครั้งนี้