ใช้กระดาษปะรองเท้าถูกฟ้าผ่าตาย
ในเมืองฉิงโจว มีนางฉือหยางซื่อ และนางเสินหลี่ซื่อ อยู่ในบ้านเดียวกัน นางฉือหยางซื่อมีบุตรชาย 1 คน ปกตินางมักใช้หนังสือพิมพ์ตัดเป็นดอกไม้ต่าง ๆ แล้วมาปะที่รองเท้า บุตรชายของนางก็มีอาชีพเช่นเดียวกัน ส่วนนางเสินหลี่ซื่อก็ใช้หนังสือพิมพ์ปะรองเท้าเช่นกัน ในเดือน 4 ของปีกะยิ้น ท้องฟ้าเกิดคำรณขึ้นฟ้าแลบดังทั้วพิภพ ได้ดึงนางทั้ง 2 และบุตรชายออกจากบ้านมายังตลาด ไฟได้ไหม้ตะโพก 2 ข้างของนางฉือหยางซื่อ และได้ผ่าส้นรองเท้าออกมา เห็นมีหนังสือพิมพ์ติดอยู่ข้างใน ส่วนบุตรชายกับนางเสินหลี่ซื่อถูกฟ้าผ่าตายในรองเท้าก็มีกระดาษหนังสือปรากฏเพื่อให้สาธุชนได้ประจักษ์
นางฉือหยางซื่อเลยพูดถึงเรื่องเอาหนังสือพิมพ์มารองพื้นรองเท่านั้นพูดให้ชาวบ้านฟัง วันหนึ่งเกิดฟ้าผ่าอีก ไฟคลอกนางตายบ้านที่อยู่อาศัยก็ถูกไฟไหม้เช่นกัน ชาวบ้านเลยเข้าใจถึงการไม่เทิดทูนหนังสือจะได้ผลกรรมเช่นนั้น
ยามเดือดร้อนอ้อนออดกอดขาพระ ตอนสุขะธูปสักก้านยังคร้านจุด
แร่หนังปะหน้าต่าง เฉือนเนื้อเช็ดโต๊ะ
ในหมู่บ้านหนานเซียง มีคนชื่อหวูฟุก เป็นผู้มีความรู้ แต่เป็นคนไม่เทิดทูนหนังสือมักเอาหนังสือพิมพ์มาเช็ดโต๊ะ ถ้ากระดาษบนหน้าต่างเป็นรูก็จะใช้กระดาษหนังสือพิมพ์ปะ หนังสือพิมพ์ที่ใช้เช็ดโต๊ะเสร็จก็โยนทิ้งลงบนพื้น บทความที่เขียนแล้วไม่เอาก็มักใช้ปากกัดเป็นชิ้น ๆแล้วบ้วนลงพื้น เพื่อนเห็นเข้าก็ห้ามปรามว่าอย่ากระทำเช่นนั้น นายหวูฟุกกลับหัวเราะเยาะเย้ยว่า เป็นเรื่องเหลวไหลงมงาย ภรรยานายหวูฟุก นางกิ๊ดจบประถมศึกษา นิสัยไม่ดี แถมเป็นคนดุร้าย มีลูกจ้างชื่อเชียงหวู่ มีหนังสือนิทานปล่อยสัตว์ 1 เล่ม มีโอกาสจะร่วมพิมพ์แจกเพื่อนบ้าน และชอบหยิบมาอ่านยามว่าง นางกิ๊ดรู้เข้าเกิดโทสะ แอบขโมยหนังสือนิทานปล่อยสัตว์มาแล้วฉีกทิ้งและโยนลงในน้ำครำ เชียงหวู่หาไม่พบและก็ไม่กล้าถามใครมีแต่อดทนอดกลั้นไว้ และภาวนาขอให้คนที่ทำลายหนังสือไปนั้นได้รับผลกรรมตอบสนอง
หลายเดือนต่อมา นายหวู่ฟุกเกิดเป็นโรคประสาทได้พูดกับเพื่อนว่า เขาไม่เทิดทูนหนังสือ เอากระดาษหนังสือพิมพ์เช็ดโต๊ะปะหน้าต่าง บัดนี้ผลกรรมที่กระทำไปนั้นได้สนองตอบมาแล้ว พูดแล้วก็เอามีดแร่หนังตัวเองมาปะหน้าต่าง เฉือนเนื้อบนตะโพกของตัวเองมาเช็ดโต๊ะ แล้วก็กัดลิ้นตัวเองบ้วนทิ้งบนพื้นจนตาย นางกิ๊ดเห็นเช่นนั้นรีบปิดประตูจัดการศพให้เรียบร้อย จึงนิมนต์พระสงฆ์มาสวดมนต์
หนึ่งเดือนต่อมา ยังไม่สำนึกผิดกลับชอบฆ่าสัตว์ตัดชีวิต วันหนึ่งได้ฝันเห็นเทวดาบอกว่า เจ้าจะต้องรับผลกรรมโดยมีหนอนไชร่าง เมื่อตื่นขึ้นมาสำนึกผิด มอบทรัพย์สินที่เหลือให้แก่ลูกจ้างเชียงหวู่ บอกว่า ข้าทำบาปมามาก ชอบฆ่าสัตว์ตัดชีวิต ยังทำลายหนังสือนิทานปล่อยสัตว์แลัวโยนลงในที่ที่สกปรก ข้าฯ จะต้องรับผลกรรมโดยมีหนอนชอนไช ต่อมาไม่นานร่างของนางบวมเป่งจนเน่าเฟะ มีหนอนชอนไชยั้วเยี้ย หมอหมดปัญญารักษาและก็ตายในที่สุด นายเชียงหวู่ช่วยจัดการเผาศพ ต่อมาฟ้าผ่าในบ้านเกิดไฟลุกไหม้ เชียงหวู่เลยเอาทรัพย์สมบัติที่เหลือที่นางมอบให้นำไปร่วมพิมพ์หนังสือกฏแห่งกรรมกับหนังสือปล่อยชีวิตสัตว์ แล้วกลับไปบ้านเดิม ในที่สุดเกิดบุตร 5 คน ล้วนร่ำรวยทั้งนั้น
ขนของแม่
แม่เพิ่งคลอดลูกนี้สี่ชีวิต คนอำมหิตปลิดชีวีแม่ดับสิ้น
เหลือแต่กองขนไก่บนพื้นดิน ลูกจำกลิ่นแม่ได้ไม่คลายจาง
ต่อนี้ไปจะมีใครกางปีกปก ลูกมีอกแม่อุ่นไม่เคยห่าง
โอ้แม่จ๋าลูกมีแม่เคยนำทาง ลูกอ้างว้างเพราะใครหนอเขาก่อเวร
