ม่าโจ้ว (องค์ดั้งเดิม)

ม่าโจ้ว

ฉันเกิดในสมัยราชวงศ์ซ่ง วันที่ 23 เดือนสามจีน พ.ศ 1503 บ้านอยู่บนเกาะเล็ก ๆ มณฑลฮกเกี้ยน บิดาแซ่หลิน ชื่อย่วน มารดาชื่อนางหวัง มีพี่ชาย 1 คน พี่สาว 5 คน ฉันเป็นคนเล็กสุด ตั้งแต่เด็กพี่ชายร่างกายอ่อนแอขี้โรค พ่อแม่เป็นห่วงมาก หวังจะได้ลูกชายอีกสักคน ดังนั้นจึงมักจุดธูปบนบานศาลกล่าวทุกวัน ปีต่อมามารดาตั้งครรภ์ เมื่อถึงกำหนดคลอดมีแสงสีแดงประกายเจิดจ้าจากทิศใต้ส่องเข้ามาในห้อง และมีกลิ่นหอมประหลาดตลบอบอวลทั่วห้อง หลังคลอดปรากฏว่าทารกเป็นเพศหญิง ทำให้พ่อแม่ค่อนข้างผิดหวัง ตั้งแต่ฉันเกิดจนครบเดือนไม่เคยส่งเสียงร้องเลย พ่อแม่จึงตั้งชื่อว่า “ม่อเหนียง” ฉันเป็นคนเฉลียวฉลาดตั้งแต่เด็ก มีพรสวรรค์ทางความจำ บิดาจึงพยายามสอนหนังสือแก่ฉัน พออายุ 7 ขวบ บิดาก็ส่งฉันเข้าโรงเรียน พออายุ 12 ขวบ ก็สามารถอ่านและเขียนได้อย่างคล่องแคล่ว ฉันชอบอ่านหนังสือพระธรรม สวดมนต์ ไหว้พระ ไม่ทานเนื้อสัตว์

ตอนอายุ 13 ขวบ มีนักพรตชราคนหนึ่งชื่อ “เสียนทง” มาบิณฑบาตเสมอ ฉันนับถือนักพรตคนนี้มาก จึงมักทำบุญใส่บาตรเสมอ วันหนึ่งนักพรตกล่าวกับฉันว่า “ม่อเหนียง! เจ้าเป็นคนมีบุญบารมี หากเจ้ายอมถวายตัวเป็นศิษย์ ข้าจะโปรดเจ้าจนบรรลุมรรคผลในภายหน้า” ฉันได้ฟังดีใจมาก จึงได้ถวายตัวเป็นศิษย์ตั้งแต่นั้นมา นักพรตก็มาถ่ายทอดเคล็ดลับวิชาต่าง ๆ แก่ฉันทุกวัน เมื่ออายุ 16 ปี วันหนึ่งขณะฉันกำลังซักผ้าอยู่ข้างบ่อน้ำ ทันใดนั้นก็เห็นในบ่อมีประกายแสงระยิบระยับ คิดว่ามีของวิเศษอยู่ในบ่อ จึงเอาออกมาดู ปรากฏว่าเป็นยันต์ทองเหลืองคู่หนึ่ง ตั้งแต่ได้ยันต์ทองเหลือง ฉันก็พยายามฝึกฝนยิ่งขึ้น จนสามารถถอดกายทิพย์ออกจากร่างขณะนั่งสมาธิและสามารถเหาะเหินไปในทะเลหรือบนบก มีอิทธิฤทธิ์ขับภูตผีปีศาจ เพื่อช่วยชาวบ้าน

วันหนึ่งบิดากับพี่ชายได้ออกทะเลมุ่งไปทางเหนือ ขณะนั้นได้เกิดลมพายุอย่างกะทันหัน มีเรือจำนวนมากถูกคลื่นยักษ์ซัดอับปาง ขณะนั้นฉันกำลังทอผ้าอยู่ในบ้าน พลันจิตใจเกิดร้อนรุ่มขึ้นมา จึงรีบหลับตาถอดกายทิพย์ออกจากร่างตรงไปที่ทะเล เพื่อคุ้มครองบิดากับพี่ชาย ตอนนั้นกายเนื้อของฉัน มือถือกระสวยค้างอยู่ มารดาไม่ทราบว่าฉันกำลังทำอะไร รีบมาร้องเรียกและเขย่าตัวฉัน ฉันถูกมารดาเขย่าจนกระสวยที่ถืออยู่ในมือหล่นพื้น ฉันน้ำตาคลอกล่าวกับมารดาว่า ช่วยพ่อได้แต่พี่ชายช่วยไม่ได้แล้ว ไม่นานก็มีคนมาแจ้งข่าวว่า เรือของลุงหลินเจอลมพายุ ขณะตกอยู่ในอันตรายเหมือนมีมือยักษ์มาช่วยพยุงเรือไว้ทำให้เรือไม่ล่ม แต่คุณชายถูกคลื่นซัดตกทะเลหายไป หลังจากพี่ชายเสียชีวิต ฉันยิ่งเร่งความเพียรฝึกฝนอิทธิฤทธิ์ ตั้งหน้าตั้งตาช่วยผู้ประสบภัยทางทะเล

ครั้งหนึ่งทางตะวันตกเฉียงเหนือมีสองอสูรคือ หูทิพย์และตาพันลี้อาละวาดอยู่ที่นั่น ฉันจึงไปปราบจนราบคาบ เมือสองอสูรยอมกลับตัวเป็นคนดี ฉันจึงรับไว้เป็นองครักษ์ซ้ายขวา

เมื่ออายุ 29 ปี วันที่ 9 เดือน 9 ฉันรู้ตัวว่าจวนสิ้นอายุขัย จึงขึ้นเขานั่งสมาธิจนละสังขาร หลังจากขึ้นสวรรค์ก็ยังคงลงมาเมืองมนุษย์คุ้มครองประชาชนที่อยู่ใกล้ทะเลเสมอ