ไม่มีชื่อไม่มีบุญไม่มีเรามีแต่รัก
เจิ้งเหยาจง
ผู้ที่ปฏิบัติธรรมย่อมต้องถูกทดสอบ การทดสอบเป็นการฟื้นฟูจิตใจขึ้นใหม่ ซึ่งการทดสอบแต่ละครั้งก็จะเป็นหัวข้อหลักหนึ่ง ๆ ซึ่งทำให้เราเจริญขึ้น และก็เป็นการปูทางด้านธุรกิจการงานด้วย อีกทั้งเป็นการเพิ่มพูนพลังงานให้อีกส่วนหนึ่ง เพื่อกำหนดแผนการให้ก้าวไปข้างหน้าสำหรับตน
งานธรรมะก็เช่นเดียวกัน เริ่มแรกก็บำเพ็ญตนเองก่อน เมื่อมีประสบการณ์ก็ให้โปรดผู้อื่นพร้อมทั้งบำเพ็ญตนเองด้วย อาทิเช่น การบริจาคสร้างหนังสือธรรมะ ก็เป็นการโปรดโลกแนวทางหนึ่งที่สะดวก กล่าวคือไม่ว่าจะทำมหากุศลหรือจุลกุศล เพียงให้มีใจศรัทธาทำให้เต็มที่บุญกุศลก็จะเสมอเหมือนกัน
เราไม่ควรที่จะหวังให้ฟ้ารับรู้หรือหวังผลตอบแทน การบำเพ็ญธรรมก็อย่าให้เรื่องเล็กน้อยมากังวล ผลการบำเพ็ญเป็นเช่นไรในใจตนเองรู้ได้เอง ทำไมจึงต้องให้เซียนพุทธมากำหนด
ทั้งหลายทั้งปวงฟ้ารู้เอง เป็นด้วยจิตของเซียนพุทธบริบูรณ์ด้วยความรัก พระองค์ยอมให้เวไนย์ได้เจริญขึ้นอย่างอิสระเสีรีท่ามกลางการฝึกฝน ถึงแม้จะจดจ้องแต่ก็ถือความเงียบสงบ พระองค์จะไม่ต่อว่าหรือสรรเสริญ นอกเสียจากให้คำตักเตือนแนะนำ เพื่อให้พุทธบุตรได้เข้าถึงได้เรียนรู้ด้วยตนเอง ตนเองเลือกทางเดินเอาเอง
ผู้ปฏิบัติธรรมที่แย่งชื่อแย่งผลงานนั้นช่างโง่เง่าเสียนี่กระไร! ทำส่วนของตัวให้ดีก็จะเป็นมหากุศล เซียนพุทธจะไม่มาว่าเธอทำน้อยหรือมีภาระเล็กน้อย หรือบริจาคเพียงนิดหน่อย ที่สำคัญต้องทำสุดแรงใจ เพราะท่ามกลลางงานใหญ่เล็กจะได้เห็นสัจธรรม
โพธิสัตว์ที่แท้จริง จะไม่ยอมรับว่าตนคือโพธิสัตว์ ท่านจะปฏิบัติบำเพ็ญอย่างเงียบ ๆ ไม่มีชื่อไม่มีตำแหน่งต้องยึดติด เมื่อควรพูดก็พูดเมื่อไม่ควรพูดก็ปฏิบัติ เข้าใจหลักงานก็จะรักษาความสงบนิ่งไว้ งานธรรมแม้จะหนัก แต่ใจนั้นเบาสบาย ความรักระดับนี้ คือไม่มีเรา เธอจงพิจารณาดูท่านโพธิสัตว์ผู้นี้ให้ละเอียด นั่นก็คือตัวท่านเอง
ให้มีใจของทารกน้อย ก็จะรักษาความอ่อนเยาว์ไว้ได้
ทำสิ่งที่ตนเองพอใจ คือโชควาสนา
ทำสิ่งที่ตนเองไม่ชอบ ก็เหมือนศพเดินได้
ดูคนให้ดูตลอดชีวิต ห้ามดูเพียงชั่วครั้ง
ดับไฟโทสะลงได้คือมงคล
นกห่านบินผ่านาทิ้งเสียงไว้ คนผ่านทิ้งชื่อไว้
พบกันเพียงรอยยิ้มทำลายสิ้นความแค้น
“ฝึกฝน” จะมัวรอช้าอยู่ไม่ได้
“ความสำเร็จ” อยู่ที่ว่ารู้จักใช้เวลาหรือไม่
ปากกับใจเหมือนกัน คือแบบฉบับสุภาพชน
“กล้าหาญ” เป็นอันดับแรกของจริยธรรม
